کاهش آسیب های اجتماعی DIC

بررسی میزان اثر بخشی برنامه های آموزشی مراکز کاهش آسیب(DIC) در استان مازندران دانیال یارایی شهمیرزادی، دکتر محمد صالحی، علی وطن دوست چکیده هدف از این پژوهش بررسی میزان اثر بخشی برنامه¬های آموزشی مراکز کاهش آسیب(DIC) در استان مازندران بوده. روش پژوهش علی مقایسه¬اي بوده ، جامعه آماري پژوهش عبارت است از تمامی معتادانی که در مراکز گذری کاهش آسیب سازمان بهزیستی در استان مازندران مراجعه کردند می باشد. با توجه به روش پژوهش 100 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند که از این میان مراجعانی که تازه وارد مراکز گذری کاهش آسیب شده اند (افراد آموزش ندیده) 50 نفر و از افرادی که حداقل شش ماه از تاریخ عضویتشان می گذرد(آموزش دیده) 50 نفر به روش طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای با 30 سوال در طیف2 تا 3 گزینه ای دارای سطوح پاسخ بلی و خیر و نمی دانم بوده . برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون هاب ناپارامتری u مان ویتنی و همچنین آزمون کروسکال والیس مقایسه گروه ها استفاده شده است. یافته ها نشان داد آموزش های مربوط به تزریق و روابط جنسی در میان معتادان آموزش دیده و آموزش ندیده متفاوت بوده و افراد آموزش دیده نمره بهتری نسبت به معتادان آموزش ندیده کسب کردند و آموزش های مربوط به بیماری های ایدز و هپاتیت در میان معتادان آموزش دیده و آموزش ندیده تفاوت معنی داری نداشته و همچنین یافته ها نشان داد اثربخشی آموزش های مراکز گذری کاهش آسیب در میان افراد جوان و زنان بیشتر از معتادان مرد و مسن تر بوده است.